Deze post raakte mij. Niet alleen omdat ik begaan ben met mensen die allerlei soorten trauma meemaken, maar ook omdat ik zelf twee traumatische bevallingen heb meegemaakt. Ik heb er jarenlang niet echt over gesproken en er werd gek genoeg ook door mijn omgeving onvoldoende gevraagd hoe ik de bevallingen heb beleefd. De kinderen waren er immers al en ze waren (na een periode) gezond. Ik kon gelukkig wel bij mijn man en mijn moeder terecht, maar dat was niet helemaal voldoende. De algemene tendens was ook we gaan verder en je moet natuurlijk ook verder omdat er een klein kind is waarvoor gezorgd moet worden. 

Uiteindelijk ben ik na de bevalling van ons tweede kind wel in therapie gegaan, omdat ik er erg veel last van had. Ik voelde me falen als moeder dat ik beide keren niet op een natuurlijke manier heb kunnen bevallen en ik had nog veel last van hoe beide bevallingen waren verlopen, een ernstige bloeding omdat de artsen vergeten waren om een stollingsmiddel toe te dienen, onnodig pijn lijden en niet natuurlijk kunnen bevallen omdat onze tweede kind niet goed lag in het geboortekanaal.

Nu jaren later kan ik zeggen dat ik het trauma en de gevolgen ervan heb verwerkt door therapie en door er veel over te praten (wat mijn manier is). Maar als ik een dergelijk bericht voorbij zie komen, raakt het me wel en gaat de wond weer even open. 

Ik ben dankbaar dat dit onderwerp meer aandacht krijgt. Tegen jou wil ik zeggen, jij bent niet alleen!  Het geven van leven wat gepaard gaat met complicaties kan traumatisch zijn en gevolgen hebben voor het verder opgroeien van jouw kind en jouw rol als ouder. Je kan helen van jouw trauma, zoek hulp praat erover met mensen waarbij jij je veilig voelt. En, geef vooral toe aan de dubbele gevoelens die er kunnen zijn. De gevoelens van vreugde en gevoelens van verdriet. 

Heb je hier hulp bij nodig? Ik ben er voor je, schroom niet om een intakegesprek met mij in te plannen.